ဘာေတြပဲ ျဖစ္ေနေန၊ အေဖလာမယ္ စိတ္ခ်

ဘာေတြပဲ ျဖစ္ေနေန၊ အေဖလာမယ္ စိတ္ခ်
၁၉၈၉ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယားျပည္၌ ရစ္ခ်တာစေကး ၈.၂ရိွသည့္ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ေျမငလ်င္ႀကီးတခု ျဖစ္ ေပၚသည္။ တိုက္တာအိမ္ရာေတြ ေျမႀကီးမွာ ျပားျပားဝပ္သြားၿပီး ၄မိနစ္ပင္ မျပည့္သည့္အခ်ိန္အေတာအတြင္း လူ ေပါင္း ၃ေသာင္းေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။
အပ်က္အစီးေတြ ဖ႐ိုဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ားၾကားမွာ ဖခင္တေယာက္ ဇနီးသည္ကို အိမ္မွာ ေဘးမသီရန္မခ ထားခဲ့ကာ သူ႔ သားရိွေနမည့္ စာသင္ေက်ာင္းဆီသို႔ ေျပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေျမမွာျပားခ်ပ္ေနၿပီ။
႐ုတ္တရက္ သူ႔ရင္ထဲ ဆို႔နင့္ကာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကို သူေပးထားသည့္ ကတိစကားကို ျပန္၍သတိရသည္။ “ဘယ္ကိစၥမ်ဳိးၾကံဳၾကံဳ သားဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်” ဆို ေသာ စကား။ သူ႔မ်က္လံုးအစံုထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္လာသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ တခ်ိန္က စာသင္ေက်ာင္းရိွခဲ့ေသာ ေန ရာ၌ အုတ္ပံု အစုအေဝးတခု ရိွေနသည္။ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္စရာ မရိွေအာင္ ပိျပားေနသည့္ အုတ္ပံုႀကီးတခု။ သို႔ ေသာ္ သားထံေပးခဲ့သည့္ ကတိစကားကို သူ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ၾကားေနသည္။
စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းကာ သူေန႔စဥ္နံနက္တိုင္း လုိက္ပို႔ေနက်ျဖစ္သည့္ သူ႔သားငယ္၏ စာသင္ခန္းရိွ ရာ ေနရာကို မွန္းဆရွာေဖြသည္။ သားတို႔အခန္းသည္ အေဆာက္အဦ၏ လက္ယာဘက္အပိုင္း ေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ။
သည္ေနရာသို႔ သူေျပးသြားသည္။ ၿပီး အုတ္က်ဳိးအုတ္ပဲ့ေတြကို စတင္တူးဆြ ဖယ္ရွားျခင္း ျပဳေလသည္။
သူဖယ္ရွားေနဆဲ တျခားမိဘေတြပါ ေရာက္လာၾကသည္။ “ငါ့သားေလး ေသပါၿပီ”။ “အမယ္ေလး ... ငါ့သမီးေလး မရိွ ေတာ့ပါဘူး” စသျဖင့္ ေသာကမီး၊ ပရိေဒဝမီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေႂကြးၾက ျမည္တမ္းၾကသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ ၿငိမ္ရိွသည့္ တခ်ဳိ႕ေသာမိဘမ်ားကေတာ့ (ေသြး႐ူးေသြးတမ္း လုပ္ကိုင္ေနဟန္ရိွေသာ) သူ႔အား က႐ုဏာသက္ကာ ေက်ာက္ပ်က္ အုတ္က်ဳိးပံုမွ ေဖ်ာင္းဖ်ေခၚယူၾကသည္။
“မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ” “ဘယ္သူမွ အသက္မရိွေတာ့ပါဘူးဗ်ာ” “အဲဒီလို လုပ္ေနလို႔ အက်ဳိးမထူးေတာ့ပါဘူး၊ အိမ္သာ ျပန္ပါဗ်ာ” “စိတ္ထိန္းမွေပါ့၊ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ဘာလုပ္လို႔ ရဦးမွာလဲ” စသျဖင့္ ေျပာၾကသည္။
တခ်ဳိကဆိုလွ်င္ “ေဟ့လူ ... ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့အတြက္ ပိုေတာင္ ဆိုးေနဦးမယ္” ဟု ျပစ္တင္ၾကသည္။
သည္လိုေျပာလာသည့္ မိဘတိုင္းကို သူက စကားတခြန္းပဲ ျပန္ေျပာသည္။ “ဒီမွာ ... ခင္ဗ်ား အခု က်ေနာ္လုပ္ေနတာ ကို ဝင္ကူမလား၊ မကူဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာဗ်ာ” ဟူ၍။ သည္ေနာက္ အဲသည္လူေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ သူ႔သားကို ေဖာ္ ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ပဲ သူဆက္လုပ္သည္။ အုတ္ အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္တံုးခ်င္း တစ္ဖဲ့ခ်င္း ေကာက္ယူဖယ္ရွားသည္။
သည္အခ်ိန္ မီးသတ္အရာရိွ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကိုဆဲြထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ “မီးေတြ ေလာင္ေနၿပီ၊ ဘယ္ေနရာမဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ႏိုင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ အႏၲရာယ္ရိွတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ပါ” ဟု ဆိုသည္။ သားကိုခ်စ္ေသာ အေဖကေတာ့ သူ႔စကားကိုအေရးမထား။ “ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ကူညီမလား၊ မကူညီဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာပါ” ဟုပဲ ျပန္ေျပာသည္။
ရဲကလည္း ေရာက္လာသည္။
“ခင္ဗ်ား ေသြး႐ူးေသြးတန္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ တျခားလူေတြမွာ အႏၲရာယ္ျဖစ္မယ္၊ အိမ္ျပန္ပါ၊ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္”
ရဲကိုလည္း ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကို ကူညီမွာလားပဲ သူျပန္ေမးသည္။
မည္သူကမွ် မကူညီ။
သို႔ေသာ္ ကိစၥမရိွ။ သူ႔ဘာသာ တကိုယ္တည္း ဇဲြနပဲႀကီးစြာ သူတူးေဖာ္သည္။ သူ႔မွာ အေရးႀကီးေနတာ တခုပဲရိွသည္။ “ငါ့သားေလး ေသၿပီလား၊ အသက္ရွင္ေနေသးလား” ဒါေသခ်ာဖို႔လိုသည္။ မ်က္ျမင္ဒိ႒ သူေတြ႔ရဖို႔လိုသည္။
သူတေယာက္တည္း အုတ္က်ဳိးအုတ္ပ်က္ပံုကို ဖယ္ရွားသည္။ ၈နရီၾကာၿပီ၊ ... ၁၂နာရီ၊ ... ၂၄နာရီ၊ ... ၃၆နာရီ၊ အဲ သည္ေနာက္ ၃၈နာရီေျမာက္၌ အုတ္အဂၤေတတံုးႀကီးတစ္တံုး သူ ဆဲြထုတ္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သား၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သားနာမည္ကို သူသံကုန္ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
“အာမန္း ...”
ျပန္ေအာ္သံ ၾကားရသည္။ “ေဖေဖ ... ေဖေဖလား၊ သားပါ ေဖေဖေရ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သားေျပာထားတယ္၊ ဘာမွ မေၾကာက္ၾကနဲ႔၊ ငါ့အေဖ မေသေသးရင္ ငါ့ကို ေသခ်ာေပါက္ လာကယ္မွာ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတို႔လဲ လြတ္မယ္” လို႔ ေဖေဖ သားကို ကတိေပးထားတယ္ မဟုတ္လား “ဘယ္ကိစၥမ်ဳိးၾကံဳၾကံဳ သား မစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖ ေရာက္လာမယ္စိတ္ခ်” ဆိုတာ ေလ၊ အခု အေဖေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲ ေရာက္လာၿပီေပါ့”
“အဲဒီေအာက္ထဲမွာ ဘယ္လိုအေျခအေနရိွလဲ သား” အေဖက ေမးသည္။
“သားတို႔ ၃၃ေယာက္ထဲမွာ ၁၄ေယာက္ပဲ က်န္တယ္အေဖ၊ သားတို႔ ေၾကာက္လဲေၾကာက္တယ္၊ ဆာလဲဆာတယ္၊ ေရလဲငတ္တယ္၊ အေဖ ေရာက္လာတာ အရမ္းဝမ္းသာတာပဲ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတို႔ေနရာေလး ကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံု အေျမႇာင့္ေလး တေျမႇာင့္ မပိဘဲ က်န္ေနတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သားတို႔ မေသတာ”
“ကဲ ... ထြက္ခဲ့ေတာ့ သားေရ”
“ေနဦး ေဖေဖရ၊ တျခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ၊ သားမွာက ေဖေဖရိွေနတာပဲ၊ ဘယ္လိုကိစၥမ်ဳိးၾကံဳၾကံဳ သားက မစိုး ရိမ္ဘူး၊ အေဖ လာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္”
မူရင္း ။    ။ Mark V. Hansen ၏ Are You Going To Help Me? ကို ဆရာေဖျမင့္ ဘာသာျပန္ေရးသားသည္။
စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား - ေဖျမင့္၊ ႏွလံုးသား အာဟာရ (ရသစာမ်ား) ဘာသာျပန္စာအုပ္ကို ဝယ္ယူ အားေပးျခင္းအားျဖင့္ စာေရးဆရာမ်ားအား ေက်းဇူးဆပ္ၾကပါစို႔။