က်ေနာ္သိသင့္သမွ် အရာအားလံုး သူငယ္တန္းကတည္းက သင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ

ဘဝမွာ ဘယ္လိုေနမည္၊ ဘာေတြလုပ္မည္၊ ဘယ္ပံုျဖစ္ရမည္ ဆိုတာေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်ေနာ္ သိသင့္ သိထိုက္သည့္အရာ အမ်ားစုကို သူငယ္တန္းမွာကတည္းကပင္ က်ေနာ္ သင္ယူခဲ့ရၿပီးျဖစ္သည္။
အသိဉာဏ္ အေျမာ္အျမင္ဟူသည္ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ဆိုသည့္ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ ရိွသည္ မဟုတ္၊ မူႀကိဳေက်ာင္း က ကေလးကစားသည့္ သဲက်င္းေလးထဲမွာပင္ ရိွေနပါသည္။
အဲသည္မွာ က်ေနာ္ သင္ခဲ့ သိနားလည္ခဲ့ရတာေတြက အမ်ားႀကီး။
- ဘယ္အရာမဆို အမ်ားႏွင့္ ေဝမွ်ယူရမည္။
- မတရား မလုပ္ရ။
- သူတပါးကို မ႐ိုက္ရ။
- ပစၥည္းတခု ယူကိုင္ၿပီးလွ်င္ မူလေနရာမွာ ျပန္ထားရမည္။
- ကိုယ္႐ႈပ္ထားသည့္ အမိႈက္ ကိုယ့္ဘာသာ ရွင္းရမည္။
- ကိုယ့္ဥစၥာ မဟုတ္ဘဲ မယူရ။
- ကိုယ့္ေၾကာင့္ တစံုတေယာက္ ထိခိုက္နာက်င္သြားလွ်င္ ေတာင္းပန္ရမည္။
- အစားမစားမီ လက္ေဆးရမည္။
- အိမ္သာသြားၿပီးလွ်င္ ေရဆဲြခဲ့ရမည္။
- ကြတ္ကီ (ဘီစကစ္) ႏွင့္ ႏြားႏို႔သည္ ပူပူေႏြးေႏြး စားသံုးမွ ေကာင္းသည္။
- ဘဝကို မွ်တစံုလင္စြာ ေနထိုင္ရမည္။
- စာနည္းနည္းဖတ္ရမည္။
- ဦးေႏွာက္က နည္းနည္းစဥ္းစားရမည္။
- ပံုဆဲြရမည္၊ ေဆးျခယ္ရမည္၊ သီခ်င္းဆိုရမည္၊ ကရမည္၊ ကစားရမည္၊ အလုပ္လုပ္ရမည္၊ အားလံုး နည္း နည္းစီ ေန႔စဥ္ လုပ္ရမည္။
- ၿပီးေတာ့ ...ေန႔လယ္ခင္းမွာ တေရးအိပ္ရမည္။
- အျပင္ထြက္လွ်င္ ယာဥ္ အသြားအလာကို ၾကည့္၊ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ လက္တဲြ မခဲြမခြာဘဲ ကူးရမည္။
ေလာကႀကီးထဲက အံ့ၾသစရာေတြကို ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ရမည္။ ပလစတစ္ ခြက္ထဲက သစ္ေစ့ေလးကို သတိရ၊ အျမစ္က ေအာက္ဘက္ထိုးဆင္းသြားၿပီး ပင္စည္က အေပၚေထာင္တက္လာျခင္းသည္ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ သည္ကိစၥ ဘယ္သူမွ် အေျဖမေပးႏိုင္။ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း သည္ သစ္ေစ့ေလး အတိုင္း အံ့ၾသစရာ။
ၿပီး ... ေရႊငါးေလးေတြ၊ ဟမၼစတာႂကြက္ႀကီးေတြ၊ ႂကြက္ျဖဴေလးေတြ အျပင္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သည့္ ပလစတစ္ခြက္ ထဲက သစ္ေစ့ေလးသည္ပင္ တေန႔မွာ ေသဆံုးရမည္။ က်ေနာ္တို႔သည္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။
အဲသည္ေနာက္ ဒစ္(ခ) (ေကာင္ေလး) ႏွင့္ ဂ်ိန္း (ေကာင္ေလး) ပါသည့္ ဖတ္စာအုပ္အေၾကာင္းျပန္ေျပာင္း ေတြး ၾကည့္စမ္းပါ။ သင္ပထမဆံုး သင္ရသည့္ သင့္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး ေဝါဟာရက ဘာလဲ။
Look ၾကည့္ပါ တဲ့။ မွန္သည္။ လိုက္ရွာၾကည့္ပါ။
သင္သိခ်င္သည့္ အရာမွန္သမွ် အဲသည္စာအုပ္ထဲ တေနရာရာမွာ ပါသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပါသည္။ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မႈ ပါသည္။ လူ၊ တိရစာၦန္၊ သစ္ပင္ႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တို႔ ဆက္စပ္ရပ္တည္ ေနပံုကို ျပသည့္ ecology ေဂဟ သေဘာတရားကိုလည္း သူ႔အထဲမွာ ေတြ႔ရမည္။ ႏိုင္ငံေရး၏ သေဘာကိုလည္း တစြန္းတစ ရိပ္စားမိရသည္။ အသိဉာဏ္ရိွစြာ အသက္ ရွင္ ေနထိုင္ရန္ နည္းလမ္းမ်ားလည္း သူ ေပးထားသည္။
စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
ကမာၻေပၚမွာရိွသည့္ က်ေနာ္တို႔ လူသားေတြ အားလံုသာ ေန႔လယ္ ၃နာရီမွာ ကြတ္ကီ ပူပူစား၊ ႏြားႏို႔ ပူပူေလးေသာက္ ကာ ေစာင္ေလး ကိုယ္စီၿခံဳၿပီး တေရးအိပ္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ကမာၻႀကီး ယခုထက္ မည္မွ်ပို၍ ေအးခ်မ္းသြားပါမည္နည္း။
သို႔တည္းမဟုတ္ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္အသီးသီးမွာ “ကိုယ္ ကိုင္မိသည့္ ပစၥည္းကို မူလေတြ႔ရိွခဲ့သည့္ ေနရာမွာ ကိုယ္ ျပန္ထားမည္၊ ကိုယ္႐ႈပ္သည့္ အမိႈက္ကို ကိုယ္ျပန္ရွင္းမည္” ဟူေသာ မူဝါဒကိုယ္စီ တိတိက်က် ခ်ထားၾကမည္ဆိုလွ်င္ ေကာ သည္ကမာၻႀကီး ဘယ္ေလာက္ သာယာလွပသြားပါမည္နည္း။
ၿပီး ... စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ သင္တို႔ က်ေနာ္တို႔ အသက္အရြယ္ ဘယ္မွ်ရိွသည္ဆိုေစ အျပင္ေလာက ကမာၻထဲ ထြက္သည့္အခါ လက္ခ်င္းၿမဲၿမဲတဲြ၍ မခဲြမခြာ သြားၾကမည္ဆိုလွ်င္ အားလံုးအတြက္ မည္မွ် ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စရာ ျဖစ္ သြားပါမည္နည္း။

ဆရာေဖျမင့္ ေရးသားေသာ ႏွလံုးသား အာဟာရ (ရသစာမ်ား) မွ မူရင္း ။    ။ Robert Fulghum ၏ All I Really Needed To Know I Learned In Kindergarten ကို ဘာသာျပန္ျဖစ္သည္။
စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား - ေဖျမင့္၊ ႏွလံုးသား အာဟာရ (ရသစာမ်ား) ဘာသာျပန္စာအုပ္ကို ဝယ္ယူ အားေပးျခင္းအားျဖင့္ စာေရးဆရာမ်ားအား ေက်းဇူးဆပ္ၾကပါစို႔။